Een overwinning voor representatie: Waarom Da'Vine Joy Randolph een Oscar wint betekent de wereld - Snag

Een overwinning voor representatie: Waarom Da'Vine Joy Randolph een Oscar wint betekent de wereld

Een vrouw met maatje meer heeft een Oscar gewonnen en daar moeten we absoluut over praten.

Da'Vine Joy Randolph heeft de Academy Award voor Beste Bijrol in de wacht gesleept voor haar rol in The Holdovers, en eerlijk gezegd kan ik niet gelukkiger zijn. Ik ben altijd dol op de Oscars en het vieren van de prestaties van mensen in de film - vooral als het zo verdiend is - is iets waar ik echt van geniet als het prijzenseizoen begint. Maar bij de 2024 Academy Awards was het dit jaar anders. Dit is niet alleen een overwinning voor Randolph en haar fantastische prestatie, maar ook een overwinning voor vertegenwoordiging over de hele linie.

Slechts een handvol vrouwen met grotere maten zijn ooit genomineerd geweest voor een Oscar en nog minder hebben daadwerkelijk gewonnen in bijna een eeuw van awardshows. Als we het specifiek over acteerprijzen hebben, zien we dat in het verleden slechts 4 vrouwen met grotere maten een Oscar hebben gewonnen: Kathy Bates die Beste Actrice won in 1991 voor Misery, Mo'Nique die Beste Bijrol won in 2009 voor Precious, Octavia Spencer in The Help voor Beste Bijrol in 2012, en natuurlijk Hattie McDaniel in 1939 voor haar rol in Gone with the Wind - die ook de eerste zwarte vrouw ooit was die een Oscar won. Als we Da'Vine Joy Randolph aan die lijst toevoegen, komen we op een totaal van 5. Ik wou dat ik kon zeggen dat het me verbaast, maar dat doet het echt niet.

Het is geen geheim dat Hollywood graag doet alsof dikke mensen niet bestaan. De discriminatie waar acteurs met een maatje meer mee te maken krijgen is allesbehalve stil, vooral als het om vrouwen gaat. Acteurs die groter zijn dan maat 16 zijn zo zeldzaam. Natuurlijk kun je een paar plus-size acteurs vinden, maar vaak staan deze lijsten vol met vrouwen die de mainstream, acceptabele versie van plus size zijn - dat wil zeggen helemaal niet dik, alleen niet te dun en grote borsten hebben. Ik kan maar een paar voorbeelden bedenken van acteurs die echt groter zijn. Dus op de een of andere verschrikkelijke manier is het logisch dat er zo weinig grotere vrouwen Oscars winnen, maar dat maakt deze erbarmelijke statistiek nog lang niet goed. In een recent interview met Vanity Fair zei Randolph zelf: "Als je echt het klimaat van deze industrie begrijpt en wie de verhalen vertelt, worden we gemarginaliseerd. En dan nog een gekleurde vrouw met rondingen? Dit overtreft de dromen die ik droomde.... Ik heb het stuur in dat opzicht al lang geleden losgelaten."

De weinige dikke acteurs die het gemaakt hebben, krijgen zelden hoofdrollen. Ze krijgen niet de genuanceerde, goed geschreven personages die de diepte van de menselijke ervaring weerspiegelen. Nee, in de zeldzame gevallen dat grotere acteurs een rol krijgen, worden ze bijna altijd gedegradeerd tot stereotype rollen die de schadelijke stereotypen kunnen versterken waar we juist vanaf proberen te komen. Ze zijn de komische noot of de sidekick, en hun grootte is altijd de clou waar we allemaal om moeten lachen. Ze zijn een stuntelende idioot die altijd aan eten denkt. Het zijn trieste, zielige personages waar je medelijden mee moet hebben. Dik zijn is altijd hun hele persoonlijkheid en hun personages gaan nooit verder dan dat. En als ze niet de sidekick zijn, dan zijn ze bijna altijd de slechterik. Een grove, walgelijke, griezelige schurk die hebzuchtig en lui is, is het toppunt van fat shaming in films. En wat het nog erger maakt, is dat we het keer op keer zien - filmmakers blijven maar komen met deze problematische dikke personages in de verwachting dat we ofwel overweldigd worden door dankbaarheid voor een kruimeltje "representatie" ofwel medeplichtig zijn aan onze eigen bespotting.

Dikke mensen krijgen geen liefdesinteresses. Ze krijgen geen happy end. Het zijn eendimensionale karikaturen die we allemaal zo moe zijn om te zien.

Dit is een van de redenen waarom Randolphs overwinning zo verfrissend is en me eerlijk gezegd een beetje hoop geeft. Een dikke vrouw won voor een rol die niets te maken had met dik zijn. Ze was gewoon een verdomd goede actrice en het geeft me een sprankje hoop dat er misschien meer vertegenwoordiging komt. En ze won niet alleen, ze zag er ook nog eens geweldig uit. Of je het nu leuk vindt of niet, rode loper mode is een groot onderdeel van het awards seizoen en Randolph deed het absoluut geweldig in haar op maat gemaakte Louis Vuitton jurk - het bewijs dat rode loper stijl geen limiet heeft voor grootte.

Het is deze representatie die zo belangrijk is en waarom vetfobie in Hollywood zo schadelijk is. Het gaat niet alleen om castingkeuzes, het gaat om de gevolgen van systematische vetfobie in een hele industrie die bijdraagt aan het wegcijferen en discrimineren van mensen met grotere maten. Het bestendigt schoonheidsnormen die zo schadelijk kunnen zijn voor degenen die ze zien, waardoor een cyclus van body shaming en zelfhaat ontstaat. Dat klinkt allemaal dramatisch, maar iedereen verdient het om zichzelf te zien in de media die ze consumeren. Ze verdienen de bevestiging, validatie en acceptatie die het gevolg kunnen zijn van een goede representatie. Het zien van een dik persoon in een film zal vetfobie niet in één keer oplossen, maar het is wel een stap op weg naar het doorbreken van stereotypen en het creëren van een meer inclusieve samenleving voor iedereen.

Het is misschien een beetje zelfingenomen om te zeggen dat ik mezelf op het podium zag toen Randolph die prijs in ontvangst nam, en ik weet zeker dat er vele anderen zijn die haar overwinning zo inspirerend en bevestigend vonden voor mijn eigen ervaringen. Zoals ze in haar toespraak zei: "Ik heb zo lang anders willen zijn. En nu realiseer ik me dat ik gewoon mezelf moet zijn."

Wil je meer zien?

Terug naar Snog