Ik heb genoeg van de giftige dieetcultuur: Het is tijd om de cyclus te doorbreken

De dieetcultuur is gewoon het ergste.

Vergeef me voor wat een tirade gaat worden, maar ik moet deze opgekropte woede kwijt voordat ik echt ontplof.

Misschien is het controversieel om te zeggen, maar Pasen is letterlijk de beste feestdag van het jaar. Er is niets om er niet van te houden. Het is in de lente als de zon schijnt en de bloemen bloeien, je hoeft je geen zorgen te maken over uitgebreide cadeaus kopen en veel geld uitgeven, je krijgt niet één maar twee feestdagen vrij en je kunt natuurlijk zoveel chocolade eten als je wilt.

Dus je kunt je mijn woede wel voorstellen toen ik daar op paaszondag zat te smullen van een Crème Egg, een van de vele feestdagenfilms op tv keek en gewoon echt van het leven genoot, toen er een folder voor een dieetclub door de deur kwam.

Ik wil geen namen noemen, maar we weten allemaal over welke dieetclub ik het heb. En ik kan je vertellen dat ik apoplectisch was. Ik kan niet eens thuis van een paaseitje genieten zonder dat de dieetcultuur me door de strot wordt geduwd.

Het is net alsof ik er niet aan herinnerd kan worden hoe dik ik ben. Dat ik me zou moeten schamen omdat ik te veel eet en niet probeer mager te worden? Dat ik daar als een goed dik persoon een appel zou moeten zitten eten terwijl iedereen chocolade eet, en dat zelfs het kleinste vleugje Cadburys me naar de sportschool zou moeten sturen voor honderd burpees.

Het gewicht van de dieetcultuur

Ik haat dieetcultuur. Ik haat het. Als herstellende diëtiste heeft het me jaren gekost om het trauma ongedaan te maken dat de dieetindustrie me heeft aangedaan. En hoewel ik nu op een redelijk goede plek zit wat betreft lichaamsacceptatie en zelfvertrouwen, zijn het kleine dingen zoals deze die me zo triggeren dat mijn man alles in het werk stelt om folders zoals deze die we door de deur krijgen weg te gooien.

Bij deze was hij niet snel genoeg en het teken van dat stuk papier was bijna genoeg om mijn dag te verpesten.

Eerlijk, wat willen deze mensen van me? Op een dag wil ik gewoon van een stukje chocolade kunnen genieten zonder me slecht te voelen over mezelf. Ik heb er zo lang naar verlangd om slank te zijn dat ik het niet meer aankan. Mag ik dat niet gewoon hebben?

Nee, natuurlijk niet. Ik en alle anderen moeten eraan herinnerd worden dat eten slecht is en dat ik een vreselijk mens ben omdat ik chocolade wil eten. Ik kan de lege plekken op die bijsluiter invullen en het tegen me horen schreeuwen "Hoe durf je te genieten van de feestelijkheden, je hebt je duidelijk te buiten gegaan en je verdient het om je slecht te voelen over jezelf, dus kom langs op onze bijeenkomst waar je geld kunt betalen om je nog slechter te voelen over jezelf terwijl we je en de willekeurige getallen op je kledinglabels openlijk te schande maken."

Ik heb het echt gehad. De dieetindustrie moet gewoon dood. Er bestaat niet zoiets als goed of slecht eten. Het is allemaal gewoon eten. Het is niet omdat ik dik ben dat ik het niet verdien om lekkere dingen te eten. Er is zoveel meer in het leven dan dun zijn, en eerlijk gezegd, als voldoen aan de stomme schoonheidsnormen van de maatschappij betekent dat ik nooit meer een Mini Egg kan eten, dan is dat het echt niet waard!

De effecten van een giftig dieet

Meestal vind ik het zo ongelofelijk triest omdat ik weet dat er mensen zullen zijn die dezelfde folder door de deur gedrukt hebben gekregen en zullen hebben gedacht dat ze dat paasei niet hadden moeten eten. Dat ze echt op dieet moeten omdat ze de laatste tijd zo "slecht" zijn geweest en dat breekt gewoon mijn hart.

Het enige waar ik sommige dagen aan kan denken is hoe ik een keer op Facebook aan het scrollen was, toen er een voorgestelde post kwam van een dieetgroep. Met een foto van een Cadbury fudge reep, een van de kleinste, caloriearmste snoepjes die je kunt vinden, die de poster in minuscule stukjes had gesneden in een schaal omdat ze het hadden gemist om in een zak snoep te dippen. Ik overdrijf echt niet als ik zeg dat deze foto me achtervolgt. Het was gewoon zo ongelooflijk triest, dat deze arme vrouw zichzelf kwelde omdat ze niet van chocolade kon genieten. Of zoals toen Zac Efron een kom pasta at in een Netflix-documentaire die hem aan het huilen maakte omdat hij zichzelf jarenlang koolhydraten had ontzegd om in vorm te blijven voor filmrollen. Een industrie die zo op mensen aast zou gewoon niet toegestaan moeten zijn. We moeten niet gedemoniseerd worden omdat we gewoon eten.

En waarom zouden we niet eten? Eten is heerlijk. Het is iets moois dat zoveel herinneringen kan maken. Of het nu het beroemde gebraden diner is dat je moeder elke zondag maakte, de maaltijd die je deelde op je eerste afspraakje, of de lokale keuken die je probeerde toen je in het buitenland was - eten kan mensen samenbrengen op een manier waarop niets anders dat kan.

Bijna elke keer als mijn vader op bezoek komt, brengt hij me een zak Jelly Tots die hij kocht toen hij bij het benzinestation was. En elke keer als hij dat doet, kan ik wel huilen van ontroering, omdat hij aan me denkt en zich herinnert dat het mijn lievelingseten zijn. En als dat niet het mooiste is, dan weet ik het ook niet meer.

Maar ondanks de magie die voedsel teweeg kan brengen, wordt het zo gedemoniseerd dat we er niet van mogen genieten, tenzij je natuurlijk al mager bent. Als je dun bent, kun je eten wat je wilt en word je daarvoor geprezen (zie elke "Wat ik eet op een dag"-video op Tik Tok). Maar als je niet voldoet aan de standaard van de maatschappij, dan is het afgelopen, voor jou nooit meer eten!

Zo leven is gewoon zo ongelooflijk saai. Het leven is te kort om niet af en toe van een stukje taart te genieten. Het klinkt afgezaagd, maar ik heb maar één leven en niets kan me tegenhouden om gewoon wat plezier te hebben.

Het heeft veel tijd gekost om te komen waar ik nu ben wat betreft mijn lichaam en mijn zelfvertrouwen, en ik laat niet één pokke bijsluiter het jarenlange werk ongedaan maken dat ik heb gedaan om vrede te hebben met mijn lichaam en mijn dik zijn.

Dus dit is mijn boodschap aan de dieetclub die besloot (in wat ik absoluut geloof als een berekende zet) om te proberen mij te beschamen zodat ik me slecht zou voelen over het eten van een paasei:

Doe het.