Heb je ooit een paniekaanval gehad omdat je bang bent dat je niet in een stoel past?
Het kan elke stoel zijn. In een restaurant, in een theater, in een vliegtuig.
Elke keer als ik een stoel met armen zie, krijg ik kippenvel. En dan heb ik het nog niet eens over kraampjes in een restaurant of ligstoelen buiten. Vergeet spoken en boeven, ik ben totaal, ongelofelijk versteend van stoelen.
Het klinkt misschien dramatisch om je zo druk te maken over een stoel. Maar voor dikke mensen is het de realiteit. We worden gedwongen om ons in een wereld te persen die niet groot genoeg voor ons is. Om onszelf in hoeken te proppen en in bittere angst te leven om ruimte in te nemen.
Het is genoeg om nooit meer de deur uit te willen.
En om eerlijk te zijn, doen veel van ons dat niet. Zoveel mensen kiezen ervoor om thuis te blijven in plaats van uit te gaan, omdat dat makkelijker is, omdat thuis veilig is. Thuis word je niet uitgelachen. Je voelt de schimpende trap niet op je rug als je door een drukke straat loopt. Je hoeft je niet te schamen als je in een vliegtuig om een verlengstuk voor je veiligheidsgordel vraagt en je je zorgen maakt over de reactie als je dat doet.
Leef je leven
Zoveel momenten in het leven die normaal zouden moeten zijn, worden bezoedeld door het feit dat ik groter ben. Dat er geen ruimte is voor mijn lichaam, dus dat ik me moet schamen.
Daarom is reizen een mijnenveld voor dikke mensen. Vakantie hoort leuk te zijn. Een kans om te ontspannen terwijl je nieuwe plaatsen verkent, cultuur en nieuwe ervaringen opdoet en heerlijk eet. Maar als de wereld je alleen beoordeelt op hoe je lichaam eruitziet, kun je je droomvakantie niet beleven. Als je al de moed kunt opbrengen om naar buiten te gaan, is het beladen met angst en stress.
Er zijn ontelbare keren geweest dat ik een reis wilde afzeggen. Ik heb mezelf zo druk gemaakt over het feit dat ik in staat ben om met een vliegtuig te reizen dat ik denk: waarom zou ik de moeite doen?
Nooit meer
Ik had eens een slechte ervaring op de terugweg van Japan, toen de jongeman in de stoel naast me het cabinepersoneel dwong een andere stoel voor hem te zoeken, nadat hij een half uur naast mijn schijnbaar reusachtige lichaam had gezeten en had gepufd over het feit dat ik te groot was.
Ik was gekrenkt.
Begrijp me niet verkeerd, ik wil je ruimte niet innemen. 16 uur lang was ik bereid om mezelf zo goed mogelijk in te houden, mijn armen in mezelf te stoppen, nooit op te staan en mezelf zo klein en onbeduidend mogelijk te maken zodat deze man een redelijk comfortabele vlucht kon hebben.
Dit was niet genoeg en ik voelde me vreselijk. Ik vond het vreselijk dat hij moest verhuizen, maar ik vond het ook vreselijk voor mezelf. En op dat moment had ik maat 22, ik moet er niet aan denken wat hij nu zou zeggen als hij naast al mijn maat 28 glorie zat.
Het zijn ervaringen als deze die ervoor zorgen dat je nooit meer een voet op een vliegtuig zet. Om je levenslang weg te houden uit angst geconfronteerd te worden met gevoelens van schaamte en verlegenheid.
Maar zelfs als je door een wonder in de stoel past, zal het zeker niet comfortabel zijn. Tijdens de laatste paar vliegreizen die ik heb gemaakt, kon ik niet eens het tafeltje van de stoel neerzetten omdat mijn buik in de weg zat. Tijdens mijn lange reis naar Amerika heb ik het avondeten moeten laten staan omdat ik het nergens kwijt kon.
"Weet je het zeker?" vroeg een bezorgde stewardess.
"Ik heb geen honger zei ik," zei ik.
Ik heb geen keus, dacht ik terwijl ik mijn tranen wegknipte.
"Gewoon afvallen"
Ik weet zeker dat velen van jullie zullen denken "Als het zo'n probleem is, val dan gewoon af", en ik zou willen dat het zo eenvoudig was. Afvallen is moeilijk en kost tijd. Moet ik me tot die tijd maar in een kast verstoppen? Tot de maatschappij me tijd en ruimte waardig acht?
En zelfs als je afvalt, komt het er bij 90% van de mensen weer aan. Dus het is veilig om te zeggen dat ik nog wel een tijdje dik zal zijn. Zou ik willen dat ik dat niet was? Elke dag van mijn leven. Maar dat weerhoudt me er niet van om plezier te maken. Je zult me niet thuis in een donkere kamer zien zitten wachten tot de dag voorbij is.
Ik ga naar buiten en ga leven, en als dat betekent dat ik me ziek moet voelen en tranen van angst en schaamte moet wegknipperen terwijl ik dat doe, dan denk ik dat ik dat maar moet doen.
Maar ik wou dat het niet zo moeilijk was.
Want totdat je hebt gehuild in een restaurant omdat je fysiek niet in het krukje past dat ze je hebben gegeven, of blauwe plekken op je dijen hebt van jezelf in een stoel proppen in het theater, of je zoveel zorgen maakt over het passen in een vliegtuigstoel dat je het gevoel hebt dat je elk moment ziek kunt worden en denkt dat je net zo goed niet op vakantie kunt gaan om jezelf het gedoe te besparen.
Totdat je dat hebt meegemaakt, heb je absoluut geen idee hoe het is.
Ik wou dat het anders was. Reizen is niet 'one size fits all' en ik zou willen dat mensen zich dat realiseerden. Dikke mensen hebben net als iedereen het recht om te reizen. Ze hebben net als iedereen het recht om ruimte in te nemen. Als mensen maar wat aardiger zouden zijn terwijl ik probeer te navigeren door het mijnenveld dat mijn zomervakantie is, dan zou ik me misschien niet zo bang hoeven voelen.
Ik hoop dat de wereld anders zal zijn. Ik hoop dat ik op een dag pas.