Het Conundrum van de Maat: Waarom is het zo moeilijk om kleren te vinden die passen?

Je zou denken dat het vinden van je kledingmaat een makkelijke en eenvoudige taak is. Ken je maat, zoek je maat, draag je maat. Maar blijkbaar maakt het universum letterlijk alles moeilijk voor mensen met een grotere maat. In het ene merk heb je een 20, in het andere een 28, en je staat verdoofd voor de spiegel en vraagt jezelf af: "Hoe kan ik in hemelsnaam zoveel maten tegelijk hebben?

Waarom zijn kledingmaten niet consistent?

Elke dikkerd kent het lichte speurwerk dat nodig is om je maat uit te zoeken; de verschillende tabbladen met maattabellen in je browser, de nauwgezette bestudering van klantbeoordelingen, het meetlint in de ene hand en de telefoon in de andere, notitie-app in de aanslag om de maten uit te typen. Je bent er eindelijk achter welke maat het beste bij je bobbels en rondingen past en boem! De winkelwagen in. En dan is het 3-5 werkdagen wachten en duimen dat je de juiste hebt gekozen.

De dag komt, de postbode is er, het pakje wordt opengescheurd en, oh nee. Het past niet. Het is te lang aan je benen, het klemt aan je armen, de rits wil niet dicht. Hoe heb je het zo verkeerd kunnen doen? Je hebt naar de maattabellen gekeken, je hebt de reviews gelezen, je hebt elke ronding opgemeten. Ben jij het probleem? Ben je gewoon... te dik? Vreemd gevormd? Gedoemd om de rest van je leven off the shoulder topjes met dierenprint te dragen?

Nee. Je bent niet te dik, je hebt geen raar figuur en je verdient meer dan de vreselijke mode die de industrie je opdringt.

Ik heb maat 22, niet bepaald de grootste persoon ter wereld, en ik kan me nog steeds in sommige winkelstraten en supermarktmerken wurmen. Waarom heb ik dit probleem? Waarom vind ik de kleding van sommige merken belachelijk ruim en waarom moet ik bij sommige merken maat 28 dragen om een knoop te kunnen vastmaken? Hoe moeten mensen die groter zijn dan ik kleding vinden die hen past als de meeste merken weigeren te erkennen dat er mensen bestaan die groter zijn dan maat 18?

Ik ben nu op een punt in mijn leven dat ik gelukkig genoeg ben om er niet meer zoveel last van te hebben. "Het is maar een getal" is een zin die ik vaak tegen mezelf herhaal als ik kleding terugstuur en, toegegeven, soms met een vleugje vernedering, de volgende maat groter bestel. Ik betrap mezelf erop dat ik zou willen dat ik dunner was, dat ik gewoon elke winkel binnen zou willen lopen om een perfect passende jurk te vinden, dat ik niet een hele heen-en-weer-dans met bedrijven zou willen doen om een maat te vinden die vaag past.

Ik kan nooit een jeans vinden die mijn 'maat' heeft

Mijn meest recente teleurstelling was het vinden van een fatsoenlijke spijkerbroek. Geen al te grote vraag al zeg ik het zelf. Ik koos een bedrijf waar ik al eerder succes mee had gehad en zette me schrap voor de strijd die ik zou gaan voeren met hun maattabellen. Uiteindelijk heb ik alle maten bekeken, van 20 tot 28 (in verschillende stijlen) en - tromgeroffel alsjeblieft - geen enkele paste me! Aan het eind was ik teleurgesteld in hen omdat ze zo jammerlijk faalden in het maken van jeans die mensen passen, boos dat mijn lichaam blijkbaar te dik is voor hen om aan te kleden en geïrriteerd over alle tijd en geld die verspild is aan niets.

Nu ik mijn lesje geleerd had, ging ik bij het bestellen van een jumpsuit van hetzelfde bedrijf meteen voor een maatje groter. Wat een vergissing was dat! Het paste nauwelijks rond mijn buik en billen, mijn borsten waren geplet tot pannenkoeken en ik moest letterlijk kiezen welke arm ik in een mouw wilde, terwijl de andere jammerlijk buiten de jumpsuit bungelde.

Omdat ik zo vaak met mode worstel, vraag ik me af hoe zoveel bedrijven ermee wegkomen. Alle liefde en zorg die ze besteden aan het maken van hun mooie kleding, verdwijnt tegen de tijd dat het maat 18 is. Stel je voor dat iemand met maat 6 naar maat 12 zou moeten gaan om het vaag te laten passen. Gek, toch?

Zoveel bedrijven, waaronder het bedrijf waar ik heb gevochten voor een spijkerbroek en waar ik de slecht zittende jumpsuit van heb gekregen, noemen zichzelf inclusief. Vol trots zetten ze 'voor iedereen', 'alle lichamen', 'we geven je het vertrouwen om jezelf te zijn' op hun website en sociale netwerken, alsof ze niet praktisch allergisch zijn voor het plaatsen van één enkele foto van een dik persoon in hun kleding.

Ze lokken ons naar binnen met een vriendelijke belofte en laten ons verbijsterd achter als we ons realiseren dat ze nooit echt iets voor ons hadden. Waarom doen ze moeite om ons binnen te lokken als het enige wat ze doen is de deur voor onze neus dichtslaan? Is het zodat ze het vakje 'lichaamspositief' op hun lijst kunnen afvinken zonder het werk te hoeven doen? Zullen ze het werk ooit doen?

Juwelenmaten

Mijn belangrijkste vraag is altijd waarom? Waarom worden kleren gemaakt met zulke inconsistente maten? Het zou toch makkelijker zijn om een standaard te volgen in plaats van het zelf te verzinnen? Is het puur om je aan het raden te houden? Om je scherp te houden en in pure verwarring te brengen waardoor je uiteindelijk meer koopt? Een deel van de schuld ligt bij "Vanity sizing", waarbij merken kleding met een kleinere maat aanduiden dan het is zodat hun klanten zich beter voelen over zichzelf. Dit gebeurt al jaren, waarbij elk bedrijf de ander probeert te overtroeven, met als resultaat de smeltkroes van gekke maten die we vandaag de dag hebben.

Het kan te maken hebben met het aandringen op het gebruik van willekeurige getallen in plaats van metingen. Als je een herenbroek wilt kopen, staan ze allemaal gelabeld op taillemaat en beenlengte. Zo gemakkelijk is het. Waarom kan vrouwenkleding niet hetzelfde zijn? Het modepatriarchaat slaat weer toe...

Of, realistisch gezien, is het waarschijnlijk dat deze bedrijven te lui zijn om zich druk te maken over kleding die echt past, vooral als het gaat om kleding voor mensen die groter zijn dan maat 18. Ze nemen niet de tijd om hun kleding echt te passen op mensen met een grotere maat. Ze nemen niet de tijd om hun kleding echt te passen op mensen met grotere maten, ze gebruiken gewoon wiskunde om de kleding in te delen en houden geen rekening met verschillen in lichaamstype. Ze verwachten dat dikke mensen gewoon blij zijn met wat ze kunnen krijgen en als het niet past, is dat niet het probleem van het merk.

Uiteindelijk, totdat alle mensen van alle maten hun kleding kunnen dragen, zal hun inclusiviteit altijd een lege huls blijven en laten ze juist die mensen achter voor wie ze zeggen te staan.

Door Millie Harrison