Kultura diet jest najgorsza.
Musicie mi wybaczyć tę moją wypowiedź, ale muszę wyrzucić z siebie całą nagromadzoną WŚCIEKŁOŚĆ, zanim wybuchnę.
Może to kontrowersyjne, ale Wielkanoc to dosłownie najlepsze święto w roku. Nie ma w nim nic, czego nie można by nie kochać. Jest wiosną, kiedy świeci słońce i kwitną kwiaty, nie musisz martwić się o kupowanie wymyślnych prezentów i wydawanie mnóstwa pieniędzy, masz nie jeden, ale dwa dni świąteczne wolne i oczywiście możesz jeść tyle czekolady, ile chcesz.
Możecie sobie wyobrazić moją złość, kiedy w Niedzielę Wielkanocną siedziałem tam, zajadając się ciastem Crème Egg, oglądając jeden z wielu filmów emitowanych w telewizji podczas świąt państwowych i po prostu ciesząc się życiem, gdy nagle w drzwiach pojawiła się ulotka klubu dietetycznego.
Nie chcę wymieniać nazw, ale wszyscy wiemy, o jakim klubie dietetycznym mówię. I powiem wam, że byłem wściekły. Nie potrafię nawet zjeść jajka wielkanocnego w zaciszu własnego domu, bez wciskania mi kultury dietetycznej na siłę.
To tak, jakbym nie mogła odpocząć od przypominania sobie, jaka jestem gruba. Jak powinnam się wstydzić, że sobie pofolgowałam i nie starałam się być szczupła? Że powinnam siedzieć tam jak dobra gruba osoba i jeść jabłko, podczas gdy wszyscy inni jedzą czekoladę, a nawet najlżejszy powiew Cadbury powinien mnie wysłać na siłownię na sto burpees.
Ciężar kultury diet
Nienawidzę kultury diet. Nienawidzę jej. Jako osoba wychodząca z diety, zajęło mi LATA, aby cofnąć traumę, którą przemysł dietetyczny mi wyrządził. I chociaż obecnie jestem w całkiem dobrym miejscu pod względem akceptacji ciała i poczucia własnej wartości, to takie drobiazgi jak ta wyzwalają we mnie takie emocje, że mój mąż zrobi wszystko, aby wyrzucić każdą ulotkę tego typu, którą dostaniemy.
Tym razem nie był wystarczająco szybki, a znak w postaci kawałka papieru niemal wystarczyłby, żeby zepsuć mi dzień.
Szczerze, czego ci ludzie ode mnie chcą? Pewnego dnia, po prostu chcę zjeść trochę czekolady, nie czując się źle z powodu siebie. Spędziłam tak dużo czasu w swoim życiu, tęskniąc za byciem szczupłą, że nie mogę już tego znieść. Czy nie mogę po prostu tego mieć?
Nie, oczywiście, że nie. Ja i wszyscy inni musimy być przypominani, że jedzenie jest złe i jestem okropną osobą, bo chcę jeść czekoladę. Mogę uzupełnić luki na tej ulotce, słysząc, jak krzyczy do mnie: „Jak śmiesz cieszyć się tymi świętami, ewidentnie przesadziłeś i zasługujesz na to, żeby czuć się źle ze sobą, więc przyjdź na nasze spotkanie, gdzie możesz zapłacić pieniądze, żeby poczuć się jeszcze gorzej ze sobą, podczas gdy my otwarcie zawstydzamy ciebie i arbitralne numery na twoich metkach ubrań”.
Naprawdę mam dość. Przemysł dietetyczny po prostu musi umrzeć. Nie ma czegoś takiego jak dobre jedzenie czy złe jedzenie. To wszystko jest po prostu jedzeniem. To, że jestem gruba, nie oznacza, że nie zasługuję na jedzenie dobrych rzeczy. Życie to o wiele więcej niż bycie szczupłą, a szczerze mówiąc, jeśli dostosowanie się do głupich standardów piękna społeczeństwa oznacza, że nigdy więcej nie zjem Mini Egg, to naprawdę nie warto!
Skutki toksycznej diety
Przeważnie uważam to za niewiarygodnie smutne, ponieważ wiem, że będą ludzie, którym wciśnięto tę samą ulotkę przez drzwi i pomyślą, że nie powinni jeść tego jajka wielkanocnego. Jak naprawdę muszą przejść na dietę, ponieważ ostatnio byli tak „źli”, a to po prostu rozdziera mi serce.
Czasem myślę tylko o tym, jak pewnego razu, gdy przeglądałam Facebooka, pojawił się post z propozycją grupy odchudzającej. Pokazywał zdjęcie batonika czekoladowego Cadbury, jednego z najmniejszych, najmniej kalorycznych słodyczy, jakie można znaleźć, który autor posta pokroił na maleńkie paski w misce, ponieważ nie zanurzył ich w paczce słodyczy. Szczerze mówiąc, nie przesadzam, gdy mówię, że ten obraz mnie prześladuje. Było po prostu niewiarygodnie smutne, że ta biedna kobieta zadręczała się tym, że nie mogła cieszyć się czekoladą. Albo jak wtedy, gdy Zac Efron zjadł miskę makaronu w dokumencie Netflixa, co doprowadziło go do płaczu, ponieważ przez lata odmawiał sobie węglowodanów, aby zachować formę do ról filmowych. Branża, która żeruje na takich ludziach, po prostu nie powinna mieć miejsca. Nie powinniśmy być demonizowani za samo jedzenie.
A dlaczego nie mielibyśmy jeść?! Jedzenie jest cudowne. To piękna rzecz, która może stworzyć tak wiele wspomnień. Czy to słynna pieczona kolacja, którą twoja mama robiła co niedzielę, posiłek, który wspólnie jedliście na pierwszej randce, czy lokalna kuchnia, której próbowaliście za granicą — jedzenie może łączyć ludzi w sposób, w jaki nic innego nie potrafi.
Prawie za każdym razem, gdy mój tata wpada z wizytą, przynosi mi paczkę żelków Jelly Tots, które kupił na stacji benzynowej. I za każdym razem, gdy to robi, mogę płakać ze wzruszenia, ponieważ myśli o mnie i pamięta, że są moimi ulubionymi. I jeśli to nie jest najpiękniejsza rzecz, to nie wiem, co nią jest.
Ale pomimo magii, jaką może zdziałać jedzenie, jest ono demonizowane do tego stopnia, że nie wolno nam cieszyć się jedzeniem, chyba że oczywiście jesteś szczupły. Jeśli jesteś szczupły, możesz jeść, co chcesz i będziesz za to chwalony (zobacz każdy filmik „Co jem w ciągu dnia” na Tik Toku). Ale jeśli nie dostosowujesz się do standardów społecznych, to koniec, koniec z jedzeniem dla ciebie!
Życie w ten sposób jest po prostu niewiarygodnie nudne. Życie jest za krótkie, żeby nie zjeść od czasu do czasu kawałka ciasta. Brzmi to tandetnie, ale mam tylko jedno życie i nic nie powstrzyma mnie przed tym, żeby po prostu trochę się zabawić.
Zajęło mi dużo czasu, zanim osiągnęłam to, co osiągnęłam pod względem mojej sylwetki i pewności siebie, i nie zamierzam pozwolić, aby jedna obrzydliwa ulotka zniweczyła lata pracy, którą włożyłam, aby pogodzić się ze swoim ciałem i otyłością.
Oto moja wiadomość do klubu dietetycznego, który postanowił (według mnie absolutnie przemyślany ruch) zawstydzić mnie i sprawić, że poczuję się źle z powodu zjedzenia jajka wielkanocnego:
Zrób jedno.
