Ja, niezgodna osoba otyła

Miałam dwadzieścia pięć lat i stałam w przebieralni popularnego sklepu odzieżowego, a łzy frustracji spływały mi po twarzy, gdy z trudem wciskałam swoje ciało w australijską sukienkę w rozmiarze 16. To był dla mnie szok, do tej pory zawsze miałam "normalny" rozmiar i nawet w dzieciństwie nigdy nie uważano mnie za grubą. Jednak w mniej niż sześć miesięcy z australijskiego rozmiaru 14 zmieniłam się w rozmiar 18. Dlaczego? Z powodu depresji, która doprowadziła mnie do emocjonalnego jedzenia i nowej diagnozy PCOS, czyli zespołu policystycznych jajników. Teraz byłam nie tylko gruba, ale i owłosiona.

Byłam teraz zapomnianą osobą, grubą osobą, zesłaną do działu plus size. Małej sekcji ukrytej między bielizną a odzieżą ciążową. Sekcji z różnorodnym wyborem, takim jak bezkształtne sukienki, które wyglądały bardziej jak worki na ziemniaki niż prawdziwe sukienki. Workowate, gładkie topy, a jeśli były na tyle obszerne, by pozwolić im na wzór, przypominały zasłony lub zestaw wypoczynkowy z lat 90. i oczywiście te "piękne" spodnie i dżinsy wykonane z taniego syntetycznego materiału, który nie pozwalał mojemu ciału oddychać.

Przesłanie tego sklepu i przemysłu modowego było głośne i jasne: Dlaczego ja, gruba osoba, mam chcieć mieć ładne ubrania? Albo jak śmiem mieć czelność czuć się w nich pewnie i pięknie. Zamiast tego mówili: "Ukryj swoje ciało w tej workowatej fioletowej koszulce i tych workowatych dżinsach. Nie spełniasz społecznych standardów piękna, więc nie zasługujesz na to, by czuć się piękną, tylko niewidzialną. Ta fioletowa koszulka z pewnością pomoże ci stać się niewidzialną".

"Dlaczego ja, gruba osoba, miałabym chcieć mieć ładne ubrania?".

To samo podejście, że grubi ludzie powinni być niewidzialni lub wstydzić się tego, kim są, przytrafiło mi się ponownie 10 lat później. W głębi serca jestem maniaczką i uwielbiałam chodzić na konwenty i cosplayować jako moja ulubiona postać z anime. Cosplaying był kiedyś inkluzywnym hobby, które akceptowało wszystkie typy kształtów ciała. Dopóki nie stał się popularny i wydawało się, że grubi ludzie znów są zawstydzani za to, kim są, zawstydzani za to, że nie pasują do społecznego standardu piękna. Nie twierdzę, że dzieje się tak z każdym grubym cosplayerem lub na wszystkich konwentach, ale tak się dzieje i takie było moje doświadczenie.

Starałem się ignorować uwagi kierowane do grubych cosplayerów w Internecie i kontynuowałem przebieranie się za moje ulubione postacie z anime. Skończyło się to pewnego dnia, kiedy czekałam w kolejce po coś do jedzenia, kiedy mężczyzna przeszedł obok i powiedział do osoby z nim, że kostium, który mam na sobie, jest nieodpowiedni. Byłam przebrana za żeńską wersję Kena Kaneki z anime Tokyo Ghoul. Miałam na sobie sukienkę w stylu Lolita z halką, która sięgała mi powyżej kolan lub nieco wyżej z halką. Nic nie było na wierzchu i był to kostium przyjazny rodzinie. Czy gdybym była szczuplejsza i przestrzegała społecznych standardów urody, powiedziałby to samo? Nie, oczywiście, że nie, zatrzymałby się i chciał zdjęć.

Doświadczyłam zawstydzania ciała w jednej z moich dwóch prac przez klientów, byłam zawstydzana podczas zwykłego spaceru w miejscu publicznym w mojej ulubionej spódniczce Pokémon i oczywiście w Internecie. Byłam zawstydzana podczas spaceru z psem, starając się być zdrowsza. Tak, byłam nawet zawstydzana, gdy robiłam coś zdrowego. "Osobą", która miała prawo wyrazić swoją nieuzasadnioną opinię na temat mojego ciała, był mężczyzna z papierosem zwisającym z ust, który był również wyraźnie nietrzeźwy.

"Powoli akceptuję swoje ciało, ale mój najgorszy krytyk, mój mózg, każdego dnia próbuje spowolnić moje postępy".

Mam teraz prawie 37 lat, niektóre rzeczy się poprawiły, ale nastawienie do grubych ludzi pozostaje takie samo. Jestem wdzięczna za marki uwzględniające rozmiar, takie jak Snag Tights. Wciąż jest to walka, ponieważ moje wyczucie mody ewoluowało poza duże sieciówki, myśląc o stylach Goth i Rockabilly. Teraz większość moich ubrań kupuję online od marek uwzględniających rozmiar. Powoli akceptuję swoje ciało, ale mój najgorszy krytyk, mój mózg, każdego dnia próbuje spowolnić mój postęp.

Wiem, że nigdy nie będę pasować do społecznego standardu piękna, ani nawet do jego poglądu na "normalność". Nawet kiedy byłam "szczupła", byłam inna i wiesz co, może to dobrze.

Wszystko, czego chcę dla grubych ludzi, to możliwość wejścia do dowolnego sklepu i znalezienia pięknych ubrań w naszym rozmiarze, chcę zobaczyć ubrania pokazane na ludziach w naszym rozmiarze i typie ciała. Chcę, aby osoby otyłe były traktowane jak ludzie, a nie jak rzeczy, które społeczeństwo chce zawstydzić i uczynić niewidzialnymi lub traktować tak źle, że jesteśmy zmuszeni do ukrywania się lub dostosowywania do jego standardów piękna. Chcę wejść do Internetu i zobaczyć artykuł o kimś takim jak Lizzo i nie znaleźć żadnych fobicznych komentarzy na profilach bez twarzy lub krzywdzących komentarzy mężczyzn, których społeczeństwo również uważa za grubych. Nie chcę widzieć fałszywej "troski" o zdrowie grubych ludzi, rozpowszechnianej w całym Internecie przez nieznajomych bez wykształcenia medycznego lub z ograniczonym wykształceniem medycznym. Zdrowie osoby otyłej nie ma z nimi nic wspólnego, to sprawa między nią a jej lekarzem. Wreszcie, nie chcę, aby idea grubej osoby istniała jedynie jako "promowanie otyłości".

Mam nadzieję, że może pewnego dnia społeczeństwo się zmieni, a ludzie staną się bardziej empatyczni wobec tych z nas, którzy nie pasują do społecznej formy. Jako milenials pokładam nadzieję w młodszych pokoleniach, które pomogą zmienić nienawistne nastawienie do tych z nas, którzy nie spełniają społecznych standardów piękna.

Rachael Hunt